ਆਓ ਚੋਰੋ
ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਭੰਨੋਂ
ਸੱਬਲਾਂ ਨਾਲ ਸੰਨ੍ਹ ਲਾਓ
ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਆਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਮੈ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸੁੱਤਾ ਹੁੰਦਾਂ
ਲੁੱਟ ਲਵੋ ਘਰ ਮੇਰਾ
ਕਰੋ ਮਲੰਗ ਮੈਨੂੰ ਵੀ
ਘਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲੂਲਾ ਲੰਗੜਾ ਕੀਤਾ
ਨ੍ਹੇਰੇ ਦੇ ਵਿਚ ਨ੍ਹੇਰਾ
ਅੱਖਾਂ ਚਾਨਣ ਨਹੀ ਜਰਦੀਆਂ
ਕੰਧਾਂ ਪੱਕੀਆਂ ਲੋਹੇ ਵਰਗੀਆਂ
ਨਾ ਚਾਨਣ ਨਾ ਹਵਾ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਲੰਘਦਾ
ਹਰ ਜਨਮ ਵਿਚ ਕੰਧਾਂ ਹੋਰ ਪੱਕੀਆਂ ਹੋਵਣ
ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਪੈੜਚਾਲ ਸੁਣਦੀ ਹੈ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰੋ ਸਲਾਹਾਂ
ਕਿਹੜੀ ਕੰਧ ਚੋਂ ਪਾੜ ਲਾਵਣਾ ਸੌਖਾ
ਫਿਕਰ ਕਰੋ ਨਾ
ਪਹਿਲੀ ਸੱਬਲ ਗੁਰੂ ਨੂੰ
ਚੇਤੇ ਕਰ ਕੇ ਮਾਰੋ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਘੂਕ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹਾਂ
‘ਚੋਰ ਚੋਰ‘ ਦਾ ਰੌਲਾ ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣਾ
Navtej Bharati 
ਜਨਮਾਂ ਜਨਮਾਂਤਰਾਂ ਤੋਂ ਪੱਕੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਹਨੇਰੇ ਘਰ ਦੀ ਹੁਮਸ ਵਿਚ ਆਈ ਅਟੁੱਟ ਨੀਂਦ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਹੀਲੇ ਵੀ ਛੁਟਕਾਰਾ ਮਿਲੇ ਵਾਲ਼ੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਕਾਰਜ ਚੋਰਾਂ ਹੱਥੋਂ ਗੁਰੂ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈਕੇ ਕਰਵਾਉਣਾ ਥੋੜਾ ਓਪਰਾ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਬਚਿਆ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਗੁਆ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਹੀਲਾ ਵੀ ਹੈ?
ਧੰਨਵਾਦ।
ਇਹ ਨੀਂਦ ਦਾ ਘਰ ਹੈ। ਜੋ ਕੁਝ ਬਚੇਗਾ, ਉਹ ਨੀਂਦ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਬਚਾਉਣੀ ਹੈ।
You made me worried. I think I internalized what you said.
Sorry for making you worried. I have no control on what my poem does to its readers.